In oktober 2017 was het 100 jaar geleden dat Thelonius Monk werd geboren en dat was de aanleiding voor BOzar, het paleis voor schone kunsten (Beaux Arts) in Brussel, om die verjaardag op bijzondere wijze te vieren met een opdracht aan saxofonist Robin Verheyen. Samen met pianist Bram de Looze kwam het tot een speciaal door de muziek van Monk gekleurd optreden, na een tournee kwam het uiteindelijk tot het opnemen van een cd onder de naam MixMonk met als speciale attractie de beroemde drummer Joey Baron. Dat is inmiddels allemaal geschiedenis maar het heeft er wel toe geleid dat meesterpianist Fred Hersch dusdanig onder de indruk was dat hij samen wilde spelen met Bram de Looze op het jazzfestival in Leuven, waar ik helaas niet bij kon zijn. Dat alles heeft inmiddels geleid tot een tweede cd van MixMonk in dezelfde samenstelling met Robin Verheyen op sopraan- en tenorsax, Joey Baron op drums en Bram De Looze op piano, getiteld “On The Loose”.

Op dit album is slechts een nummer van Monk te horen “Eronel”, drie nummers van Verheyen, twee van De Looze, een van Baron en twee standards. Een fantastisch trio met bijzonder geslaagde composities, ook (bijna) zonder composities van Monk blijft dit een uitermate interessant trio met een heel divers en uitdagend repertoire. Tenorsaxofonist Verheyen was eigenlijk de enige qua jazz belangrijke factor in de totaal overschatte groep Taxiwars van Ton Barman, waarom hij daarin speelt is voor mij een vraagteken, Barman is en blijft een pop artiest en heeft absoluut geen feeling voor jazz, bij Verheyen ligt dat totaal anders en dat bewijst hij ook in dit supertrio met superieur spel op sopraan- en tenorsax.

Heel verrassend of misschien ook niet gaat het album van start met “Who’s Bridge” van Misha Mengelberg, het pianospel van Misha en Thelonius vertoont welzeker enige overeenkomsten qua keuzes in hun pianospel, vooral afwijkend van het geijkte idioom. Een sterke start van een ijzersterk album waarin opvalt dat Verheyen hier veel extraverter speelt dan met Barman en dan is er natuurlijk de topdrummer Joey Baron , maar laten we niet uit het oog verliezen dat De Looze zich inmiddels ook heeft opgewerkt tot de Europese top van jazzpianisten. De eigen composities van het trio zijn uitermate knap en detoneren geenszins met de klassiekers.

“Onkish” is daarvan een mooi bewijs, de titel, minus M, verwijst natuurlijk duidelijk naar Thelonius en dat is ook te horen maar componist Verheyen geeft er toch zijn eigen draai aan, super. “Eronel” is een minder bekende maar toch kenmerkende compositie van Monk, hier horen we een sublieme uitvoering met een subtiele solo van Joey Baron op het slagwerk. Baron was ook verantwoordelijk voor de gracieuze ballad “Aren’t we all”, een klein meesterwerkje. Het album wordt afgesloten met een superieure uitvoering van de klassieker “Just You, Just Me” van Jesse Greer uit de musicalfilm uit 1929 “Marianne”.

Eindoordeel: een fantastisch album dat wederom bewijst dat de Belgische jazz behoort tot de wereldtop en Bram De Looze inmiddels een geducht concurrent van Jeff Neve is geworden.

Jan van Leersum.